Junsu: "Nowy sąsiad"

            Dzisiejszego dnia nie mogłaś zaliczyć do najszczęśliwszych. Od samego rana wszystko cię irytowało i było przeciwko tobie. To suszarka się zepsuła, ekspres do kawy zrobił ci dziwną w smaku kawę, spaliłaś swoją ulubioną bluzkę, a do tego wszystkiego twój kot schował gdzieś kluczyki od samochodu. Przeszukałaś całe mieszkanie, ale po zagubionej rzeczy nie było śladu. Przez to wszystko musiałaś wlec się komunikacją miejską, zapełnioną studentami oraz innymi obywatelami, dojeżdżający w ten sposób do swoich miejsc pracy. Dzięki porannym korkom spóźniłaś się do pracy przez co dostałaś ostrą naganę od swojego szefa, który nie był dzisiaj w najlepszym humorze. Wolałaś już dzisiaj się mu nie narażać, więc zaszyłaś się przy swoim miejscu pracy i przeklinając swojego kota, zaczęłaś monotonną pracę. 

            Później nie było lepiej. Wychodząc z biura, zaczęło padać, a ty nie miałaś nawet przy sobie parasola. Zanim przyszłaś na przystanek, wyglądałaś jak zmokła kura. Czułaś, jak twoje ubranie przylega do ciała, wywołując zimne dreszcze. Wymodelowane włosy również oklapły, a cały ranek tak się nad nimi starałaś. Westchnęłaś zirytowana. 

            Droga do domu również nie należała do przyjemnych. Usiadłaś z samego tyłu autobusu, myśląc że będziesz miała tam spokój. Pomyliłaś się. Już na następnym przystanku wsiadło kilkoro uczniów liceum, którzy usiedli obok ciebie, zaczynając głośną i ordynarną rozmowę, która roznosiła się po całym autobusie. Teraz to tylko modliłaś się w duchu, aby jak najszybciej znaleźć się w swoim przytulnym mieszkaniu, zdjąć te ubrania, otulić się w kocyk i pooglądać telewizję. Jednak to musiało zaczekać, na ulicach panowała godzina szczytu, do tego ta pogoda... Jęknęłaś w duchu, opierając czoło o szybę. 

            Po czterdziestu minutach spędzonych w autobusie, miałaś już naprawdę wszystkiego dosyć. Na szczęście, przystanek mieścił się blisko twojego domu, więc szybko się w nim znalazłaś. Pierwszą rzeczą jaką zrobiłaś, to przebrałaś się w swój dres po domu. Nigdy nie przejmowałaś się swoim wyglądem, będąc w swoich czterech ścianach. Z ulgą opadłaś na kanapę w salonie, rozciągając się. Po chwili, twój wzrok napotkał twojego wrednego do szpiku kości, ale również kochanego kota, który zrobił ci dzisiaj niezły psikus.

- Ty! - warknęłaś i wstałaś gwałtownie, aby złapać kota i z nim "porozmawiać" o jego wyczynie, który bardzo dużo cię kosztował tego dnia.

 Jednak kot, przewidując twoje zamiary, wskoczył za szafkę i teraz tylko spoglądał swoimi błyszczącymi oczami. Miałaś wrażenie, jakby się z ciebie naśmiewał. 

 Po chwili usłyszałaś dzwonek do drzwi. Zdziwiona, wstałaś i ruszyłaś ku drzwiom. Nikogo się dzisiaj nie spodziewałaś. Spojrzałaś przez judasza i zobaczyłaś nieznajomego mężczyznę. Zaskoczona, uchyliłaś drzwi.

- Tak? - spytałaś.

 Przystojny i... dziwnie znajomy, pomyślałaś.

 Mężczyzna uśmiechnął się do ciebie przyjaźnie.

- Witam, chciałem tylko zapytać, czy może przypadkiem nie jesteś właścicielką rudego kocura? - spytał.

 Słysząc to, spojrzałaś nerwowo za siebie. Aby ten futrzak teraz nie wyszedł, myślałaś gorączkowo. Nie wiedziałaś, co ten kot mógł narobić. Twoi sąsiedzi często skarżyli się na twojego pupila, którego mimo swoich wad, bardzo kochałaś.

-Emmm... - zakłopotana spojrzałaś na mężczyznę. - A o co chodzi? W tej okolicy jest wiele rudych kotów - powiedziałaś szybko.

 Mężczyzna zaśmiał się cicho i kucnął. Obok ciebie przeleciał twój pupil, łasząc się do wyciągniętej dłoni nieznajomego. Odsunęłaś się trochę, patrząc na to zjawisko z ogromnym zdziwieniem. Zamrugałaś dwukrotnie, aby móc uwierzyć, że to co widzisz jest prawdziwe. Twój kot był bardzo nieufny wobec ludzi, a szczególnie nieznajomych.  

 Mężczyzna podniósł na ciebie wzrok i widząc twoją minę, wziął kota na ręce, wstając. 

- Właśnie o tego kota mi chodziło - oznajmił, głaszcząc kocura za uchem. - I wątpię, aby drugi taki kot był w tej okolicy.

 Spojrzałaś na niego, nadal nie rozumiejąc celu wizyty nieznajomego.

- Aish, cóż to za maniery! - krzyknął, klepiąc się po głowie. - Przepraszam za mój brak kultury, ale jestem Kim Junsu, twój nowy sąsiad - przedstawił się, podając ci dłoń.

- _____ - przedstawiłaś się, odwzajemniając gest.

- Chciałem zapytać, czy przypadkiem czegoś nie zgubiłaś?

 Spojrzałaś na niego zaskoczona. Junsu widząc twoją minę, zaśmiał się i sięgnął ręką do kieszeni z tyłu spodni. Następnie przed twoimi oczami ukazały się twoje zagubione kluczyki od samochodu.

Widząc je, rozwarłaś szeroko oczy i automatycznie wyciągnęłaś dłonie w ich kierunku. Naprawdę byłaś szczęśliwa, że się odnalazły. Jednak mężczyzna uśmiechnął się chytrze i szybko schował kluczyki za siebie. Spojrzałaś na niego zdziwiona. Co to miało znaczyć?!

- Należy mi się chyba jakieś znaleźne - oznajmił, uśmiechając się do ciebie wyzywająco.

 Zmarszczyłaś brwi, patrząc na niego groźnie. Ta cała sytuacja zaczęła cię powoli irytować. 

 Junsu widząc twoją minę, wybuchnął śmiechem. 

- Przepraszam, ale nie mam na myśli niczego brudnego ani związanego z pieniędzmi - odparł, podając ci kluczyki. - Pomyślałem sobie, że możesz zaprosić mnie na kawę, bo dzisiaj jeszcze żadnej nie piłem.

 Mężczyzna coraz bardziej cię zaskakiwał, ale odetchnęłaś z ulgą, wiedząc że Junsu nie ma żadnych nieczystych intencji wobec ciebie. Odsunęłaś się i gestem dłoni zaprosiłaś go do środka. Wszedł, wypuszczając kota i zdejmując buty.  

            Robiąc kawę, ciągle spoglądałaś w stronę salonu. Kątem oka widziałaś Junsu, który siedział na kanapie i bawił się z Rufusem. Mężczyzna cię intrygował, a do tego - ciągle miałaś wrażenie, że gdzieś go już widziałaś. Tylko gdzie?

Kiedy przechodziłaś przez przedpokój, zerknęłaś z przyzwyczajenia w lustro. Jęknęłaś w duchu, widząc swoje odbicie. Mokre włosy spięte niedbale w wysoki kucyk, a do tego ten stary, znoszony dres. Poczułaś się zawstydzona tym, że tak marnie prezentujesz się przed nowym sąsiadem. Musiałaś się przebrać i to jak najszybciej.

- Zaraz wracam - powiedziałaś, podając Junsu kawę.

 Ten kiwnął tylko głową, nadal zajęty zabawą z kotem. Ty w tym czasie, szybko zniknęłaś za drzwiami swojej sypialni. Pierw zrzuciłaś z siebie dres i przebrałaś się w swoje najlepsze  jeansy i bluzkę. Najgorsze było ułożenie twoich włosów, ale jakoś sobie z tym poradziłaś. Gdy ponownie spojrzałaś w lustro, uśmiechnęłaś się.

  Gdy ponownie weszłaś do salonu, Junsu spojrzał na ciebie z nieodgadniętym wyrazem twarzy.

- Bardzo dobrze wyglądasz - powiedział z uśmiechem.

 Zarumieniłaś się, siadając obok niego.

- Dzięki - odparłaś.

 Zaczęła się luźna rozmowa. Mężczyzna opowiedział trochę o sobie. Z tego co się dowiedziałaś, był artystą. Jednak, gdy spytałaś czym dokładnie się zajmuje, w odpowiedzi tylko posłał ci tajemniczy uśmiech. To oznaczało, że nie chciał ci na razie nic mówić. Następnie ty opowiedziałaś coś o sobie. Junsu nie ukrywał swojego zachwytu tym, że mógł poznać Polkę.

  Gdy tak rozmawialiście, twój kot przyglądał się wam. Po chwili jednak zdecydował przerwać waszą rozmowę, wskakując na kolana Junsu.

- Uch, co jest z tym kotem? Przepraszam za niego, na pewno ci przeszkadza - powiedziałaś, ale brunet zaśmiał się i pokręcił przecząco głową.

- Nie, trochę się polubiliśmy podczas twojej nieobecności - odparł, a ty spojrzałaś na niego zaskoczona.

 Teraz dopiero przypomniałaś sobie cel jego wizyty. Byłaś ciekawa, dlaczego twoje klucze znalazły się w rękach Junsu. Spojrzałaś podejrzliwie na swojego kota, który mruczał cicho pod każdym dotykiem mężczyzny. Podświadomie, gdzieś w najgłębszych zakamarkach swojego umysłu wyobraziłaś sobie siebie w objęciach Junsu, który również dotykałby cię tak przyjemny sposób.

- Hej, _____ - przebudzona spojrzałaś na mężczyznę, który machał ci dłonią przed twarzą. - Tak jakby odpłynęła - zaśmiał się, co wywołało u ciebie rumieńce. 

 Poczułaś zażenowanie tą całą sytuacją. Jak mogłaś o takim czymś myśleć? Skarciłaś się w myślach i ponownie spojrzałaś na rozbawionego Junsu.

- Przepraszam - burknęłaś.

- Każdemu się zdarza.

- Możesz mi powiedzieć, jakim cudem moje klucze znalazły się u ciebie? - spytałaś, nadal walcząc ze swoimi myślami.

- To naprawdę zabawne, ale gdy wnosiłem ostatnie rzeczy do domu, to spotkałem twojego kota, który siedział pod moimi drzwiami i bawił się właśnie twoimi kluczami. Gdy mnie zobaczył, trochę się najeżył, ale udobruchałem go mlekiem - opowiedział, głaszcząc Rufusa. - Myślałem, że będę mógł go sobie zatrzymać, ale miał obrożę z imieniem i adresem, wywnioskowałem również, że kluczyki mogą należeć do ciebie i będziesz ich szukała, ale zanim się zorientowałem, ciebie nie było już w domu. Więc zaopiekowałem się Rufusem i czekałem jak wrócisz do domu.

  No tak, Rufus robił ci różne psikusy, ale nigdy czegoś takiego. Cieszyłaś się z tego, że kot wybrał właśnie Junsu, który okazał się bardzo uczciwy. Nigdy nie wiadomo, co mogłoby się stać, gdyby klucze znalazły się w innych rękach.

- Co ja mam z tym kotem - westchnęłaś i pogłaskałaś pupila.

            Rozmowa z Junsu naprawdę sprawiała ci przyjemność. Miałaś wrażenie, że moglibyście gadać bez końca. Nie było między wami żadnej niezręcznej ciszy. Słowa same wychodziły z waszych gardeł.

 Gdy wyszedł, od razu dorwałaś swojego kota, którego przytuliłaś i pocałowałaś w mięciutkie futerko.

- Och, pierwszy raz zrobiłeś dla mnie coś dobrego - powiedziałaś, patrząc w błyszczące oczka kociaka, który się trochę wierzgał.

 Naprawdę byłaś mu wdzięczna. Mimo tego, że ten dzień zaczął się tak tragicznie, to zakończysz go z uśmiechem na twarzy. Sprzątając salon po wizycie Junsu, napomknęłaś się na magazyn, który niedawno kupiłaś, ale jeszcze nie zdążyłaś go przeczytać. To co przykuło twoją uwagę, była okładka. Wzięłaś czasopismo do dłoni i przyjrzałaś się mężczyźnie na pierwszej stronie.

- Wywiad z Xiah Junsu, tylko u nas... - przeczytałaś i rozwarłaś szeroko oczy, przekartkowując gazetę. 

 Usiadłaś z wrażenia, kiedy otworzyłaś na odpowiedniej stronie, gdzie na zdjęciach był właśnie twój nowy sąsiad. Teraz już wiedziałaś, skąd kojarzyłaś Junsu.

- Jaki fail! - krzyknęłaś, zakrywając twarz gazetą.

 Jak mogłaś popełnić taką gafę?! Mogłaś zorientować się już po jego słowach, gdy mówił że jest artystą. Teraz przeklinałaś swoją głupotę i brakiem zainteresowania światem rozrywki.

            Przez kolejne dni, starałaś unikać, jakiekolwiek kontaktu z Junsu. Zanim wychodziłaś z domu, upewniałaś się dokładnie, czy przypadkiem nie jest w pobliżu. Nadal było ci wstyd za popełnioną przez ciebie gafę. Przecież to był sam Xiah Junsu, a ty nawet tego nie zauważyłaś!

            Wracając z wieczornej zmiany w pracy, nie spodziewałaś się gości. Gdy wjechałaś na podjazd, zauważyłaś na schodkach swojego domu siedzącego Junsu. Ten zauważając ciebie, wstał i spoglądał na twój samochód, a szczególnie czułaś jego wzrok na sobie. 

 Co on tu robi, krzyczałaś w myślach. Naprawdę nie chciałaś jeszcze z nim rozmawiać, a z drugiej strony... tęskniłaś. Wyłączyłaś silnik i niepewnie wyszłaś z samochodu.

- O, Junsu? - udawałaś zaskoczoną jego wizytą. - Dobry wieczór, co cię do mnie sprowadza? 

 Mężczyzna spojrzał na ciebie, a ty nie mogłaś odgadnąć jego nastroju. Wydawał się zły, a zarazem przygnębiony. Podszedł bliżej.

- Dlaczego mnie unikasz? - spytał, spoglądając w twoje oczy.

 Obawiałaś się tego pytania. Co teraz miałaś mu odpowiedzieć? Że popełniłaś gafę, że jest sławny, że ci wstyd... Nie, sama nie potrafiłaś tego wyjaśnić.

Opuściłaś głowę, spoglądając na czubki swoich butów.

- Ja... - zajęknęłaś się. - Nie unikam cię, po prostu nie miałam ostatnio czasu.

 Starałaś nie spoglądać mu w oczy, ale było to trudne. Jego oczy były jakby smutne, a jego wyraz twarzy był przygnębiający. Nagle Junsu chwycił cię za ramiona. Byłaś zaskoczona jego zachowaniem.

- Proszę, _____, powiedz prawdę! - ścisnął twoje ramiona, spoglądając na ciebie z determinacją.

 Naprawdę zależało mu na prawdzie. Ale dlaczego tak się tym przejmował?

- Czy powiedziałem coś nie tak...?

- Nie, to nie twoja wina...ja... bo ty... - jąkałaś się, nie wiedząc co powiedzieć.

- Co, ja? - spytał.

 Przygryzłaś nerwowo wargi. Spojrzałaś w jego czarne, błyszczące oczy.

- Jesteś sławny... - wyszeptałaś.

 Momentalnie poczułaś jak uścisk na twoich ramionach, zelżał. Spojrzałaś niepewnie na mężczyznę i to co zobaczyłaś w jego oczach, zabolało cię. Dostrzegłaś ogromne rozczarowanie.

Między wami nastała niezręczna i dziwna cisza, którą mężczyzna po chwili przerwał.

- A co to ma do rzeczy?! - krzyknął.

- Nic.

- No właśnie. Nawet nie masz pojęcia, jak się ucieszyłem, że mnie nie poznałaś, że mogłem zachowywać się naturalnie, że byłem sobą - oznajmił.

 Następnie pochylił się w twoją stronę. Czułaś jego ciepły oddech na swoim policzku. Twoje serce biło teraz o wiele szybciej.

- Proszę, nie rób mi tego. Naprawdę mi na tobie zależy - wyszeptał.

 Jego słowa sprawiły, że na twoich policzkach pojawiły się rumieńce, a serce jakby zaraz miało wyskoczyć z twojej piersi. Nie miałaś pojęcia, jak zareagować. Naprawdę ucieszyło cię to, bo samej ci na nim bardzo zależało. 

 Po chwili poczułaś jego wargi na swoich. To był tylko moment, delikatny pocałunek, muśnięcie. Ale to wystarczyło, aby Junsu całkowicie zawładną twoim sercem.

~*~

Scenariusz dla Park Ji Yong,

mam nadzieję, że nie zawiodłam twoich oczekiwań. 

Zapewne jest wiele błędów, wiec przepraszam! 

P.S. czekam na nowy rozdział o Infinite! ^^