Zelo: "Gdy chce się z tobą umówić"

            Od kilku dni mogłaś cieszyć się swoją pierwszą, dorywczą pracą na wakacje. Byłaś kelnerką w pobliskiej knajpce, która miała swoich stałych klientów, a byli to przeważnie starsi panowie - emeryci, którzy spędzali swój wolny czas na rozmowach. Ogólnie, była bardzo miła i przyjemna atmosfera, więc i tobie udzielał się humorek starszych panów. W tym miejscu również można było dowiedzieć się najnowszych ploteczek z całego miasteczka.

            Właśnie wycierałaś szklankę, gdy usłyszałaś charakterystyczny dźwięk dzwoneczka, sygnalizujący przyjście klienta. Spojrzałaś w tamtą stronę i zauważyłaś wysokiego chłopaka, który mógł być mniej więcej w twoim wieku. Pod pachą trzymał deskorolkę. Na pewno nie był miejscowym, bo znałabyś go przynajmniej ze szkoły. Chłopak rozejrzał się i usiadł przy oknie.

 Ostawiłaś szklankę i wzięłaś do dłoni menu, kierując się w stronę chłopaka.

- Dzień dobry - uśmiechnęłaś się miło, podając nieznajomemu kartę. - Dzisiaj polecamy naleśniki z owocami.

 Chłopak spojrzał na ciebie, ale od razu schował głowę w menu. Zamrugałaś kilkakrotnie i odeszłaś, aby klient mógł się zastanowić. Musiałaś przyznać, że chłopak był przystojny i zaintrygował cię jego niezidentyfikowany kolor włosów.

 Wróciłaś do przerwanej czynności, w między czasie obsługując innego klienta. Następnie znów podeszłaś do nieznajomego.

- Czy mogę przyjąć zamówienie?

- Poproszę dzisiejszy specjał - oznajmił, podając ci kartę.

- Coś do picia?

- Colę.

- Dobrze, proszę chwilę poczekać.

 Chłopak pokiwał głową, ciągle patrząc przez okno. Nie, aby jego zachowanie było niegrzeczne tak nie patrząc na ludzi. Ale klienci byli różni.

- Raz naleśniki z owocami! - krzyknęłaś do okienka, a szef kuchni tylko kiwnął głową, zabierając się za zamówienie.

            Nieznajomy chłopak z intrygującym kolorem włosów przychodził codziennie. Zamawiał zawsze to, co poleciłaś i siedział przeważnie na tym samym miejscu, jeśli było wolne.

- Spójrz, ten chłopak ciągle na ciebie patrzy - twoja koleżanka z którą pracowałaś, szturchnęła cię i pokazała na chłopaka siedzącego w ostatnim stoliku.

 Gdy spojrzałaś w tamtym kierunku, ten szybko, jakby spłoszony opuścił głowę. Spoglądałaś na niego przez chwilę, lekko zdezorientowana.

- Chyba wpadłaś mu w oko - zaśmiała się.

 Zarumieniłaś się i pokiwałaś przecząco głową. Wątpiłaś, aby taki chłopak jak ten, zwrócił na ciebie uwagę.

- Wątpię - burknęłaś.

- Och, _____, więcej pewności siebie!

 Dla twojej koleżanki to było proste, bo była śliczną dziewczyną i pewną siebie. Niestety, tobie brakowało tego drugiego.

- Zapewne patrzy na ciebie - machnęłaś ręką i podążyłaś w stronę nowoprzybyłego klienta.

            Próbowałaś wyrzucić te myśli, że nieznajomy ciągle na ciebie spogląda. Nie potrafiłaś skupić się, bo ciągle spoglądałaś w jego kierunku. Jednak musiało coś być na rzeczy, bo kilka razy przyłapałaś go, jak podąża za tobą wzrokiem.

- Zagadaj do niego - powiedziała nagle Hyone, pojawiając się obok ciebie.

Spojrzałaś na nią z politowaniem.

- Jeśli ci się podoba, sama to zrób - odparłaś.

- Gdyby tak na mnie spoglądał, z chęcią bym to zrobiła - westchnęła, spoglądając w stronę chłopaka. - Och, znów opuścił tak słodko główkę, ciekawe ile ma lat?

 Wzruszyłaś ramionami.

- Idź go o to zapytać.

- Jesteś wredna - burknęła i odeszła w celu pozbierania brudnych naczyń z stolika.

            Kilka dni z rzędu, chłopak przychodził i siedział coraz dłużej, dając ci naprawdę spore napiwki. Hyone miała racja, że wpadłaś mu w oko. Czułaś jego spojrzenia na sobie, a to powoli zaczynało cię drażnić.  

            Kończąc swoją zmianę, tym razem wyszłaś głównym wyjściem. Przeszłaś tylko kilka kroków wzdłuż ulicy, a już usłyszałaś za sobą kroki. Uśmiechnęłaś się pod nosem i skręciłaś w kolejną uliczkę. Nagle zatrzymałaś się i spojrzałaś za siebie. Kilka kroków od ciebie stał ów intrygujący klient, który wyglądał na zdezorientowanego, a zarazem wystraszonego. Zaczął się nerwowo rozglądać.

 Och, naprawdę był uroczy.

- Nie lepiej byłoby, gdybyś po prostu do mnie podszedł, a nie... śledził? - spytałaś, a chłopak spłonął rumieńcem, drapiąc się nerwowo po głowie.

- Ja... przepraszam, to nie tak... ja tylko... - zaczął się plątać już w swoich słowach.

 Uśmiechnęłaś się pod nosem, widząc jego minę. Podeszłaś do niego i wyciągnęłaś ku niemu dłoń. Ktoś musiał zrobić pierwszy krok.

- Jestem _____ - przedstawiłaś się.

 Chłopak spojrzał na ciebie zaskoczony i odwzajemnił gest.

- Choi Jun Hong, ale wszyscy mówią na mnie Zelo.

  Staliście na przeciw siebie, nie wiedząc zbytnio co zrobić.

- No, to może się przejdziemy? - zaproponowałaś.

 Zelo kiwnął głową.

- Nie jesteś stąd, prawda? - spytałaś.

- Niedawno się tutaj przeprowadziłem - odparł, wkładając ręce do kieszeni.

 Nastała między wami niezręczna cisza. Chłopak był nieśmiały, a ty z reguły również należałaś do tego typu osób.

- Może... pójdziemy do parku? - zaproponował nagle.

- Możemy.

 Znów cisza. Nie było łatwo nawiązać wam kontakt.

            Siedząc w parku zaczęliście pospolitą rozmowę na temat pogody, szkoły, wakacji aż nie przeszliście na bardziej osobistą sferę. Nawet nie wiedziałaś, kiedy się otworzyłaś i zaczęłaś swobodnie z nim rozmawiać. Zelo również nie wydawał się już tak nieśmiały. Z ochotą opowiadał o swojej poprzedniej szkole i swoich zainteresowaniach.

- Długo jeździsz na desce? - spytałaś, spoglądając na wspomnianą rzecz.

- Yhym, będzie z pięć lat.

- Musisz być niezły - uśmiechnęłaś się zawadiacko.

 Zelo zarumienił się lekko, a następnie wzruszył ramionami.

- Może tak, ale do Tony Hawk'a mi daleko - machnął ręką.

- A może mi zaprezentujesz swoje umiejętności?

 Spojrzał na ciebie zdziwiony.

- Naprawdę chcesz to zobaczyć?

- Jeśli nie chciałabym to bym chyba cię o to nie prosiła - zaśmiałaś się, a chłopak trochę się zawstydził.

 Wstał i rozejrzał się.

- Ale tutaj zbytnio się nie popiszę - westchnął zasmucony.

 Zastanowiłaś się chwilę.

- Niedaleko jest stara rampa, praktycznie nikt jej już nie używa - oznajmiłaś, a chłopakowi nagle zaświeciły się oczy.

- Naprawdę?

 Z uśmiechem kiwnęłaś głową i wstałaś z ławki.

            Przy rampie siedziało kilkoro chłopaków, którzy byli na pewno o wiele młodsi od was. W dłoni każdego była deskorolka, a jeden próbował zrobić jakiś trik, ale mu coś nie wychodziło.

- Rampa jest twoja - oznajmiłaś, a dzieciaki spoglądając na Zelo, odsunęły się.

 Jego wzrost był naprawdę imponujący.

 Zelo rzucił deskę na ziemię i wskoczył na nią. Podjechał na rampę i na razie jeździł tam i z powrotem. Wywnioskowałaś, że to była tylko rozgrzewka. Jednak już po kilki sekundach chłopak wykonał kilka niesamowitych obrotów, skoków... Nie potrafiłaś tego nawet nazwać, a spoglądając na Zelo... Jego występ zapierał wdech w piersiach. Nigdy nie widziałaś czegoś takiego na żywo, a było to naprawdę niesamowite. Spojrzałaś ukradkiem na chłopców, którzy spoglądali na niego z szeroko otwartymi oczyma i szczęką opadniętą w dół.

 Kiedy Zelo zakończył swój pokaz, od razu zaczęłaś bić brawa, a dzieciaki za tobą. Od razu podbiegli do lekko zawstydzonego chłopaka i zaczęli zasypywać go komplementami oraz przeróżnymi pytaniami. Uśmiechałaś się na ten widok, bo twój nowy znajomy wydawał się w swoim żywiole. Z chęcią odpowiadał młodszym kolegom przeróżne sztuczki.

- Zelo hyung, nauczysz nas kilka trików? - padło pytanie.

- Jeśli będę miał czas, teraz jestem tak jakby... zajęty - powiedział, spoglądając znacząco na ciebie.

- Ach, hyung ma randkę! - zawołał nagle jeden z nich, a wy automatycznie spłonęliście rumieńcem.

 Czy to naprawdę wyglądało na randkę?

 Nie, to było tylko zwykłe spotkanie... zapoznawcze. Bardzo miłe spotkanie.

- T-to nie randka - zaprzeczył szybko Zelo, widząc twoją zarumienioną twarz.

            Jakoś udało wam się uwolnić od dzieciaków i poszliście w stronę, bardziej wam nieznaną. Nie mieliście konkretnego celu.

- Um, jesteś naprawdę świetny - powiedziałaś przerywając między wami tę ciszę.

- Dziękuję, chociaż nadal uważam, że to nie wszystko na co mnie stać.

- Wiadome, że jeśli będziesz ćwiczyć, to staniesz się coraz lepszy - uśmiechnęłaś się, a chłopak odwzajemnił gest.

 Po chwili przystanęliście przy budce z lodami. Spojrzeliście na siebie znacząco, a po chwili wybuchliście śmiechem. Właśnie myśleliście o tym samym.

 Gdy zakupiliście sobie po gałce lodów, usiedliście na pobliskiej ławce.

- Jesteś naprawdę świetną dziewczyną - powiedział nagle Zelo, a ty o mało co, nie zakrztusiłaś się.

 Spojrzałaś na Zelo z szokiem.

- Mówisz o mnie? - spytałaś głupio, a następnie zarumieniłaś się. - Znasz mnie tylko kilka godzin - wymamrotałaś zawstydzona.

 Te słowa były naprawdę bardzo pocieszające. Żaden chłopak jeszcze nigdy nie powiedział ci czegoś takiego, a to było bardzo miłe.

- Ale tyle wystarczyło, aby to stwierdzić.

 Znów jego uroczy uśmiech w którym już się zakochałaś.

- Umówisz się ze mną? - spytał, co wywołało u ciebie jeszcze większy szok.

 Spoglądałaś w osłupieniu na Zelo.

- Ale jeśli nie chcesz, to zrozumie - wyszeptał smutno, widząc brak reakcji z twojej strony.

 Od razu się przebudziłaś.

- Nie, to nie tak - zaprzeczyłaś szybko. - Po prostu trochę mnie zaskoczyłeś tym.

 Uśmiechnął się smutno.

- Chyba trochę się pośpieszyłem - zaśmiał się cicho i wpakował sobie do ust ostatni kawałek wafelka, przeżuwając go powoli.

- Z chęcią się z tobą umówię - oznajmiłaś, a Zelo spojrzał na ciebie z taką niedowierzającą miną.

- N-naprawdę?

 Z uśmiechem kiwnęłaś głową, a chłopak rozpromienił się.

            I tak oto wasza przyszła randka zaowocowała kolejnymi spotkaniami, gdzie stawaliście sobie coraz bliżsi.

~*~

 Dla Puyuri :)