Baekhyun: "Puste nadzieje"

            Spakowałaś ostatnie rzeczy do papierowej torby i upewniając się, że wszystko już masz – wyszłaś. Skierowałaś do centrum, zabierając się tam miejskim autobusem, który kursował przez miejsce do którego podążałaś. Usiadłaś na wolnym miejscu, kładąc obok siebie rzeczy. Znużonym wzrokiem spojrzałaś na to samo niezmienne otoczenie zza oknem, które oglądałaś codziennie, pokonując właśnie tę trasę.

            Po dwudziestu minutach, wysiadłaś na odpowiednim przystanku, kierując swoje kroki do miejskiego szpitala, który gdy tylko weszłaś – powitał cię swoim specyficznym zapachem oraz chmarą chorujących lub odwiedzających osób. Do tego również już przywykłaś. Przywitałaś się uprzejmo z tutejszym personelem, który zdążyłaś dobrze poznać. Idąc do odpowiedniej sali, już nawet nie spoglądałaś na numerki. Znałaś tę zawiłą drogę na pamięć, którą pokonałabyś bez problemu nawet z zawiązanymi oczami. Wreszcie doszłaś tutaj, pod salę numer dwadzieścia sześć. Miałaś już nacisnąć klamkę, ale ktoś cię w tym uprzedził z drugiej strony. Odskoczyłaś od drzwi, kiedy to w progu pojawił się znajomy lekarz. Nie wydawał się zdziwiony twoją obecnością.

   - Dzień dobry, doktorze Kim – przywitałaś się.

   - Dzień dobry – mężczyzna około pięćdziesięcioletni, uśmiechnął się do ciebie miło.

   - Jak z nim? – spytałaś.

Doktor westchnął cicho, kręcąc głową.

   - Bez zmian – odparł.

I to również słyszałaś codziennie, niemalże od ponad pół roku. Podziękowałaś mężczyźnie za informację i weszłaś do sali. Na szpitalnym łóżku, otulony w białej pościeli leżał młody chłopak, podłączony do różnych pikających urządzeń. Podeszłaś bliżej.

   - Dzień dobry, kochanie – przywitałaś się, głaszcząc chłopaka po policzku.

Jednak on nie zareagował. Uśmiechnęłaś się smutno. Położyłaś torbę na ziemię i podeszłaś do okna.

   - Duszno tutaj, a na dworze jest bardzo przyjemnie. Sam wiesz, idealna wiosenna pogoda. Trochę słoneczka, trochę wiaterku, a człowiek już czuję się rześko – powiedziałaś, uchylając okno.

Ponownie odwróciłaś się w stronę łóżka, gdzie twój narzeczony – Baekhyun leżał spokojnie, pogrążony w głębokiej śpiączce, którą zapadł pół roku temu po wypadku.

Podeszłaś do łóżka i usiadłaś na krześle obok. Na kolana wzięłaś torbę i zaczęłaś wypakowywać różne rzeczy. Wyjęłaś z niej książkę.

   - Wczoraj byłam w księgarni i natknęłam się na bardzo ciekawą książkę, literatura piękna, którą tak lubisz.

Uśmiechnęłaś się, otwierając na pierwszej stronie.

   - To historia o zagubionym mężczyźnie, który po stracie bliskiej mu osoby próbuje ułożyć sobie życie na nowo. Tak przynajmniej pisze na okładce, ale mam nadzieję, że ci się spodoba – mówiąc to, przekartkowałaś kolejne kartki, przystając na pierwszym rozdziale.

Zaczęłaś głośno czytać, aby Baekhyun mógł cię usłyszeć. Nawet jeśli zapadł w śpiączkę, wierzyłaś w to, że słyszy każde twoje słowo. Dlatego również opowiadałaś mu co się zdarzyło czy tak, jak teraz – czytasz mu książki, które lubi.

Po przeczytaniu pierwszego rozdziału, zamknęłaś książkę i odłożyłaś ją na bok. Następnie pochyliłaś się nad chłopakiem, ujmując jego dłoń. Uścisnęłaś ją i przybliżyłaś do swojego policzka, spoglądając tym samym na przystojna twarz Bakehyuna.

   - Wiesz, dzisiaj mija nasza druga rocznica odkąd jesteśmy razem – oznajmiłaś, uśmiechając się delikatnie. – Wszystko dokładnie pamiętam, jak to się poznaliśmy, jak to się stało, że jesteśmy razem.

            To, jak poznałaś swojego narzeczonego, nie należało do najprzyjemniejszych rzeczy. To była ostatnia klasa liceum, gdzie ze swoimi koleżankami czułaś się już najstarsza i najważniejsza. W tamtym okresie, naprawdę zadzierałaś nosa. I do teraz wspominałaś to z żałością.

   - Idziemy dzisiaj do centrum?

   - Jutro mamy sprawdzian.

   - I? – spytałaś, spoglądając drwiąco na koleżankę.

   - Pan Lee już jest na nas cięty, szczególnie po ostatnim – odparła nieśmiało.

Przewróciłaś oczami, a następnie wstałaś z ławki.

   - Idę do sklepiku, chce ktoś coś? – spytałaś, patrząc na swoje koleżanki.

Jednak żadna niczego nie chciała, więc samotnie wyszłaś z klasy. Miałaś jedynie nadzieję, że nie będzie dużej kolejki, ale pomyliłaś się. Stanęłaś na palcach, spoglądając na początek kolejki, by wyłapać kogoś znajomego. I udało ci się – na początku kolejki stała twoja koleżanka z równoległej klasy. Nie przejmując się wzrokiem innych, przepchałaś się do niej.

   - Cześć, Hyeon! – krzyknęłaś jej do ucha.

Przestraszona, aż podskoczyła, spoglądając na ciebie z mordem.

   - Kup mi sok marchewkowy – oznajmiłaś, podając jej pieniądze.

I nawet nie czekając na jej odpowiedź, po prostu opuściłaś sklepik, czekając teraz na swoje zamówienie. Po chwili je dostałaś. Podziękowałaś koleżance, a następnie skierowałaś się do klasy.

Idąc korytarzem, nie zwracałaś uwagi na otoczenie. W jednej ręce trzymałaś sok, a w drugiej telefon, gdzie odpisywałaś na wiadomość. I dzięki tej swojej nieuwadze, brutalnie wylądowałaś na ziemi przygnieciona ciężarem czyjegoś ciała. I co najgorsze, poczułaś coś mokrego na swojej klatce piersiowej.

   - Um – usłyszałaś, a po chwili zorientowałaś się, że na tobie leżał jakiś chłopak, który właśnie się podnosił.

Wasze spojrzenia skrzyżowały się. I musiałaś przyznać, że jego figlarny wzrok był całkiem pociągający. Jednak szybko otrząsnęłaś się z tej myśli, przypominając co się stało. Spojrzałaś na swoją białą bluzkę od mundurka i zamarłaś, widząc pomarańczową plamę.

   - Oups – powiedział chłopak, spoglądając również w tym kierunku.

Gniewnie zmarszczyłaś brwi i odepchnęłaś go od siebie, że z hukiem wylądował na ziemi, a ty podniosłaś się.

   - Co ty sobie wyobrażasz?! Gdzie masz oczy, co?! Nie umiesz chodzić, czy jak? Nie widzisz, że ludzie tutaj spokojnie chodzą, a ty na nich wpadasz! – krzyczałaś na chłopaka, który wydawał się zdezorientowany.

Cały korytarz ucichł, spoglądając z niemałym zainteresowaniem w waszą stronę. Wściekła, kipiałaś ze złości.

   - P-prze…

   - Nic mi tu po twoich przeprosinach! Spójrz, co narobiłeś! – krzyknęłaś, wskazując na swoją bluzkę, która była już raczej do wyrzucenia.

   - To nie jego wina – obok niego, stanął wysoki chłopak.

Zmrużyłaś powieki, spoglądając na tę dwójkę. Teraz ich kojarzyłaś. Jeśli się nie myliłaś byli to Bakehyun i Chanyeol – dwoje największych żartownisiów w szkole.

Prychnęłaś głośno, mierząc ich wściekłym spojrzeniem.

   - To niby czyja?

   - To ja go popchnąłem – obronił go.

Spojrzałaś na niego z poirytowaniem.

   - Ile wy macie lat, że się popychacie? Dziesięć? Pięć? – zadrwiłaś, a następnie mając już dość tego całego przedstawienia, odwróciłaś się na pięcie i odeszłaś od nich.

Jeszcze nigdy nie byłaś tak wściekła jak w tym momencie.

            Następnego dnia, wchodząc do klasy spotkała cię miła niespodzianka. Podeszłaś do swojego stolika, gdzie na blacie było jakieś zawiniątko oraz koperta. Nikt z klasy nie powiedział, od kogo to jest. Na kopercie było widoczne twoje imię, a więc nie było mowy o pomyłce. Zaintrygowana, otworzyłaś kopertę i wyjęłaś liścik.

Naprawdę bardzo, ale to bardzo przepraszam Cię za wczorajszą sytuację. Zachowałem się jak dziecko i nie zauważyłem Cię. Mam nadzieję, że w ramach przeprosin przyjmiesz mój mały podarunek i wybaczysz mi moje nieodpowiednie zachowanie.

B.

Zaskoczyło cię to. Ciekawa, wzięłaś prezent i odpakowałaś. Twoim oczom ukazała się jedwabna bluzeczka koloru białego. Mile zaskoczona, wzięłaś ją do dłoni i spojrzałaś na metkę. Oczywiście, cena była ucięta, ale dobrze wiedziałaś ile to kosztowało i z jakiego było to sklepu. Zmarszczyłaś brwi, bo wiedziałaś, że chłopak przepłacił.

   - Wow! Od kogo to? – spytała jedna z twoich koleżanek.

   - Od Baekhyuna – mruknęłaś.

Spojrzałaś na ciebie zaskoczona.

   - Tego od wczoraj?

Na potwierdzenie, kiwnęłaś głową.

   - Postarał się – zaśmiała się, ale tobie nie było do śmiechu.

Wstałaś gwałtownie i wyszłaś z sali, kierując się pod klasę Baekhyuna. Miałaś szczęście, że chłopak właśnie w niej był. Bez żadnych oporów, weszłaś do środka, a to spowodowało, że wszyscy skupili swoją uwagę na tobie. Podeszłaś do stolika Bakehyuna, który również wydawał się bardzo zaskoczony twoją wizytą.

   - Możemy porozmawiać? – spytałaś.

Zaskoczony, kiwnął głową i wstał.

Wyszliście z klasy, a następnie przenieśliście się do mniej zatłoczonego miejsca.

   - Co to ma znaczyć? – spytałaś, pokazując mu bluzkę.

   - Podarunek – odpowiedział.

   - Wiem ile to kosztowało, nie potrzebuję tego – powiedziałaś i chciałaś mu to oddać, ale chłopak nie przyjął tego.

   - Prezentów się nie oddaje.

   - Ale po co to?

   - Naprawdę było mi przykro, a poza tym… umówisz się ze mną? – spytał nagle.

To pytanie zbiło cię z pantałyku. Przecież rozmawialiście o czymś innym, a ten wyskoczył nagle z takim pytaniem. Zamrugałaś kilkakrotnie, spoglądając na niego w szoku.

   - To nie był przypadek, że na ciebie wpadłem, tak naprawdę to od pierwszej klasy cię obserwuję – powiedział, lekko zawstydzony. – A teraz tak wyszło dziwnie.

Zaśmiałaś się na to wspomnienie. Lubiłaś wracać do tych wspomnień. Oczywiście, chłopak tak cię zagadał, że w końcu zgodziłaś się z nim umówić.

   - Bardzo się postarałeś – uśmiechnęłaś się, głaszcząc dłoń chłopaka.

Po chwili, jednak zmarkotniałaś. Obiecałaś sobie, że nie będziesz przy nim płakać. Nie chciałaś, aby cię słyszał. Musiałaś utrzymać pogodę ducha. Specjalnie dla niego.

Usłyszałaś, jak ktoś wchodzi do sali. Nie odwróciłaś się, bo jedyną możliwością byli rodzice chłopaka lub jego najlepszy przyjaciel. A teraz stawiałaś, że była to właśnie ta druga osoba. I nie pomyliłaś się, bo już po chwili obok ciebie stanął wysoki chłopak.

   - Bez poprawy? – mruknął, spoglądając na twarz przyjaciela.

Twoje milczenie było dla niego odpowiedzią. Chanyeol westchnął cicho.

   - Pojutrze mija dokładnie siedem miesięcy – mruknął. – Naprawdę masz jeszcze jakiekolwiek nadzieje?

Spojrzałaś z oburzeniem na chłopaka, który nie wzruszył się twoją reakcją.

   - Jak możesz tak mówić?! Baekhyun się obudzi! – krzyknęłaś.

Zacisnęłaś dłoń chłopaka, opuszczając głowę.

   - A przynajmniej w to wierzę… - wyszeptałaś.

Nie traciłaś wiary w to, że Baehyun otworzy swoje oczy. Codziennie o tym śniłaś i marzyłaś, aby ponownie zobaczyć jego wesołe oczy, figlarny uśmiech oraz aby usłyszeć ten jego cudowny głos. Tak bardzo za nim tęskniłaś, że nie wyobrażałaś sobie tego, że chłopak mógłby się już nigdy nie obudzić. Nie dopuszczałaś do siebie takich ponurych myśli.

   - Ja już nie mam nadziei – mruknął Chanyeol, chowając dłonie do kieszeni swojej obszernej bluzy.

Spojrzałaś na niego z boleścią. Bo takie słowa były raniące. Jednak zobaczyłaś coś, czego się nie spodziewałaś. A mianowicie, w jego dużych oczach lśniły łzy, widziałaś jak drgają mu wargi.

   - Nie – wyszeptałaś. – Nie możesz… Nie możesz tak! To twój przyjaciel!

Spojrzał na ciebie z ogromnym smutkiem. Pokręcił głową.

   - Przepraszam, _____, rozmawiałem z lekarzem prowadzącym.

Ta informacja cię zainteresowała, a zarazem poczułaś, że nie chcesz tego słyszeć. Jednak Chanyeol nie czekał na twoja odpowiedź, tylko kontynuował:

   - Szanse na przebudzenie są nikłe, ogólnie to był cud, że przeżył ten wypadek, więc… sama wiesz…

Przygryzłaś wargi, powstrzymując napływające ci do oczu łzy. Nie mogłaś płakać, nie mogłaś przetrawić tej informacji. Spojrzałaś na Baekhyuna i pokręciłaś głową. Nie. Ty nadal, całym swoim sercem wierzyłaś w jego przebudzenie.

   - Ja w ciebie wierzę, kochanie. Jesteś silny, pokonasz to – mówiłaś, głaszcząc go po policzku.

            Słowa Chanyeol’a bardzo długo cię męczyły. Próbowałaś o tym nie myśleć, ale było to trudne. Dzisiaj również odwiedziłaś Baekhyuna, co było już rutyną w twoim życiu. Jednak te wizyty nie były niczym nudnym.

   - Przyniosłam twoją ulubioną czekoladę miętową – powiedziałaś, wyciągając wspomnianą tabliczkę. Pomachałaś nią, a następnie położyłaś ją na stoliku. – Kiedy już się obudzisz, zjemy ją wspólnie, chociaż wiesz, że za nią nie przepadam – zaśmiałaś się.

Spojrzałaś na twarz i sparaliżowało cię. Zobaczyłaś jego drgające powieki.

   - B-Bae…k-k…hyun - złapałaś go za dłoń.

Czułaś, jak twoje serce przyśpieszyło swój rytm. Spoglądałaś na jego twarz, która zaczęła pokazywać jakiekolwiek odczucia. Może było to nikłe, ale dla ciebie było to bardzo wiele.

   - Proszę, Baekhyun… Jestem tu z tobą – mówiłaś.

Odwróciłaś się nerwowo w stronę drzwi. Powinnaś zawołać lekarza, ale nie chciałaś na żaden moment opuścić chłopaka. Do oczu rzucił ci się czerwony guziczek, który służył do powiadomienia pielęgniarki. Od razu, nie myśląc, nacisnęłaś go.

Już po chwili, w pokoju pojawiła się pielęgniarka.

   - Chyba się budzi! – krzyknęłaś przejęta, a kobieta szeroko rozwarła powieki.

   - Zaraz zawołam doktora – oznajmiła i zniknęła.

Ścisnęłaś mocniej dłoń chłopaka. Nagle poczułaś ogromną energię i ciepło, które wypełniało cię od środka. Już sobie wyobrażałaś, że gdy się obudzi, będziesz mogła pocałować te usta i usłyszeć jego wesoły głos. Uśmiechnęłaś się nikle, głaszcząc jego dłoń.

   - Co się dzieje? – usłyszałaś znajomy głos.

Już za chwilę zobaczyłaś obok siebie doktora Kim, który obszedł łóżko i spojrzał na Baekhyuna. Zmarszczył brwi i pochylił się nad nim.

   - Proszę wyjść.

   - Co?! – spojrzałaś zaskoczona na mężczyznę.

   - Proszę stąd wyjść – oznajmił.

   - Nie! – zaprotestowałaś. – Nie mogę teraz wyjść, chcę być przy nim, gdy się obudzi!

Doktor westchnął cicho i uraczył cię swoim spojrzeniem.

   - Jego życie nadal jest zagrożone, nie wiadomo co się stanie, gdy tak się stanie – powiedział.

   - Ale… - poczułaś czyjeś dłonie na ramionach.

Odwróciłaś się i zobaczyłaś pielęgniarkę, która siłą wyprowadziła cię z sali. Ostatnią rzecz, jaką widziałaś zanim zamknięto drzwi, było lekkie poruszenie palców chłopaka, tak jakby poczuł, że go puściłaś. Miałaś ogromną ochotę tam wrócić.

            Minęło kilka minut, a ty ciągle chodziłaś nerwowo po korytarzu. Bałaś się, bo doktor Kim był bardzo poważny i nawet nie cieszył się z tego, że jego pacjent się wybudza z długiej śpiączki.

   - _____!

Odwróciłaś się w stronę głosu, a już po chwili przed tobą pojawili się zdenerwowani rodzice chłopaka. Przytuliłaś ich na powitanie. Państwo Byun traktowali cię już jak córkę.

   - To prawda, co mówiła pielęgniarka? Nasz mały Baekhyun się budzi? – spytała jego matka.

   - Najprawdopodobniej, ale lekarz wyprosił mnie stąd – odparłaś.

Rodzice Baekhyuna podeszli do drzwi. Również chcieliby wiedzieć, co z ich synem. I miało to chyba za chwilę nadejść, bo drzwi zostały uchylone, a z sali wyszedł doktor Kim.

   - Będę musiał z państwem poważnie porozmawiać – oznajmił z ogromną powagą w głosie.

Przestraszyłaś się, bo to nie wróżyło niczego dobrego.

   - Czy Baekhyun już się obudził? – spytała pani Byun.

   - O tym właśnie chcę porozmawiać, ale – tutaj spojrzał na ciebie. – Może lepiej na osobności z państwem.

   - _____ jest naszą rodziną, również ma prawo wiedzieć – oznajmił pan Byun.

Spojrzałaś na niego z wdzięcznością. Natomiast doktor Kim westchnął ciężko i poprawił swoje okulary.

   - Stan Baehyuna jest naprawdę ciężki, po tym wypadku to był cud, że przeżył, a ta śpiączka przedłużyła jego życie, więc gdy się już wybudzi, szanse na przeżycie są bardzo nikłe, jego serce oraz organy wewnętrzne, mimo wielu operacji nie są już takie same – oznajmił.

Poczułaś, jak tracisz grunt pod nogami. Cofnęłaś się i opadłaś na krzesło, nie dowierzając temu, co właśnie usłyszałaś. W oczach pojawiły się łzy. Przecież to brzmiało jak wyrok śmierci.

   - Ale… ale przecież on się budzi! – krzyknęła matka Baekhyuna.

   - Tak, są ku temu znaki, ale nie jest pewne kiedy to nastąpi i co będzie potem. Ja tylko wysuwam moją teorię – oznajmił.

   - Możemy tam wejść?

   - Tak, oczywiście.

Poczułaś delikatny uścisk na ramieniu.

   - _____, wszystko w porządku? – usłyszałaś ciepły głos pana Byun.

Podniosłaś głowę i zobaczyłaś smutny, aczkolwiek pocieszający uśmiech mężczyzny. Jednak nie potrafiłaś go odwzajemnić. Wiadomość doktora Kim była dla ciebie czymś  niemożliwym.

   - J-ja… nie wierzę w to – wyszeptałaś.

   - My również, trzeba mieć nadzieję – uścisnął twoje ramię. – Chodź do niego, potrzebuje cię.

Pomógł ci wstać i zaprowadził cię do sali, gdzie była już pani Byun, która ustąpiła ci miejsce przy swoim synu. Usiadłaś na krześle i ujęłaś dłoń chłopaka, spoglądając na niego. Próbowałaś opanować łzy.

   - Pamiętaj, jestem tutaj z tobą – wyszeptałaś i przytuliłaś jego rękę, przyciskając ją do swoich ust.

Musiałaś być silna dla niego.

            Byłaś przy nim przez cały dzień i noc. Nie odstępowałaś go na krok, bojąc się, że gdy otworzy oczy, nie będzie cię przy nim. A chciałaś być pierwszą osobą, którą zobaczy. Próbowałaś również zapomnieć o słowach lekarza, które nie dawały jakichkolwiek szans. Jednak nie mogłaś porzucić nadziei. Nie teraz.

            Nie spodziewałaś się tego, że zmęczenie weźmie górę i zmorzy cię sen. Rano obudziło cię poruszenie i dziwne, a zarazem irytujące pikanie. Uchyliłaś powieki i przed sobą zobaczyłaś przechyloną ku tobie twarz Baekhyuna, który miał pusty wzrok i uśmiechał się delikatnie, prawie niewidocznie. Poderwałaś się szybko, spoglądając z niedowierzeniem na nieruchome ciało.

   - Zgon nastąpił o godzinie szóstej dwadzieścia dwa – usłyszałaś głos doktora.
Momentalnie poczułaś się słabo. Twoje oczy spoglądały ciągle na Bakehyuna. Nie, nie potrafiłaś dopuścić tej myśli, że twój narzeczony umarł. Że już nigdy nie zobaczysz jego świecących oczu, już nigdy nie obdarzy cię swoim uśmiechem, już nigdy nie usłyszysz jego żarcików i słów „Kocham Cię”. On odszedł. Zadrżałaś, nie kontrolując już łez, które lały się strumieniami z twoich oczu.

Lekarz jednym ruchem przymknął powieki zmarłego, a następnie spojrzał na ciebie współczująco.

   - Przykro mi, nie mogliśmy już nic zrobić – oznajmił, a następnie wyszedł.

Pielęgniarki zasłoniły twarz Baekhyuna białym prześcieradłem. Siedziałaś, spoglądając tępo w przestrzeń. Trzymałaś zimną dłoń chłopaka, mając w głowie pustkę. Nie dochodziło do ciebie nic.

   - _____.

Nie zareagowałaś.

   - _____.

Poczułaś szarpnięcie. Spojrzałaś pustym wzrokiem na osobnika, który cię wołał. Był to Chanyeol, który spoglądał na ciebie z ogromnym smutkiem, współczuciem i żalem.

   - Chodź – powiedział i pomógł ci wstać.

Nawet się nie opierałaś, bo nie miałaś na to sił. Chłopak posadził cię na chłodnym korytarzu, a następnie niepewnie cię objął.

   - On naprawdę odszedł – wyszeptałaś, drżąc.

Ponownie wybuchłaś płaczem.

   - Pamiętaj, że zawsze pozostanie z nami, w naszych sercach – wyszeptał Chanyeol, przymrużając oczy.

            Siedzieliście tak w ciszy. Nie wiedziałaś, co masz robić. Nagle straciłaś wszystko na czym ci zależało. W tej chwili nic ci nie pozostało. A ta przeraźliwa pustka w twoim sercu była teraz nie do zniesienia.

   - Będzie dobrze – usłyszałaś cichy szept.

Jednak wiedziałaś, że tak nie będzie. Teraz wszystko się zmieniło. Nie będzie już, jak dawniej. W twoim życiu nie będzie już osoby, którą tak bardzo kochałaś. 

~*~

Dla Anonimowy :) 

Przepraszam za taki koniec. Nie lubię uśmiercać, jednak tutaj zrobiłam wyjątek, który myślę, że już się u mnie nie powtórzy. Chociaż uważam, że całość wyszła beznadziejnie.

Mam jeszcze jedno zamówienie z Baekhyun'em, więc przy tym postaram się na coś przyjemnego. :)