L.Joe: "Bolesna pustka" 2/2

            Minął dokładnie rok od śmierci Kyunghyuna. W twoim życiu wiele się zmieniło przez ten czas. Nadal tęskniłaś, nadal bolały cię wspomnienia o zmarłym ukochanym, jednakże musiałaś być silna. Silna dla niego i dla samej siebie również.

            Przez ten rok, zaraz po uporządkowaniu rzeczy Kyunghyuna, od razu udałaś się w samotną podróż, na którą namówił cię L.Joe. Bardzo wiele mu zawdzięczałaś. Dzięki niemu, potrafiłaś funkcjonować po śmierci ukochanego. Dzięki niemu pozbyłaś się wszystkich rzeczy, która cię wiązały z nim. Ta podróż pozwoliła ci uporządkować wszystkie myśli, które tobą targały od momentu jego śmierci.

   - Wiedziałem, że cię tu znajdę – usłyszałaś znajomy głos.

Spojrzałaś w stronę chłopaka, który stanął obok ciebie i odwrócił się w stronę nagrobka.

   - Cieszę się, że wróciłaś.

   - Nie miałam innego wyjścia, musiałam – odparłaś.

   - Przecież nic cię tu nie trzyma – powiedział zaskoczony, spoglądając na ciebie.

   - Nawet nie masz pojęcia, ile tutaj rzeczy pozostawiłam.

   - Co masz na myśli?

Odwróciłaś się w jego stronę i uśmiechnęłaś się do niego.

   - O, urosły ci włosy – zauważył.

Uśmiechnęłaś pod nosem, dotykając jeden z kosmyków swoich włosów.

   - Pasuje ci – oznajmił, uśmiechając się.

   - Dziękuję – odparłaś cicho, uśmiechając się nieśmiało. – Jednakże to dobrze, że się tutaj spotkaliśmy.

   - Nie spodziewałem się tego.

   - Jak mogłabym się nie spotkać z osobą, której tak wiele zawdzięczam.

   - Myślałem, że chciałaś zapomnieć o wszystkim, co było związane z moim bratem.

   - Taki miałam początkowy plan, jednak… może napijemy się kawy? – zaproponowałaś nagle.

L.Joe wydawał się naprawdę zaskoczony twoją propozycją, ale zgodził się bez wahania.

            Zaprosiłaś chłopaka do kawiarni, która była ulubionym miejsce twoim i Kyunghyuna. Specjalnie go tutaj zabrałaś. Nie odczuwałaś już takiej tęsknoty za ukochanym, by unikać wszystkie miejsca z nim związane. Musiałaś przecież normalnie funkcjonować.

            Dyskretnie rozejrzałaś się po ciepłych ścianach, obrazach martwej natury i zdjęcia, które robiły kelnerki. Zapewne na jednym z nich jesteś tam wraz z Kyunghyunem.

   - Wszystko w porządku? – usłyszałaś.

Spojrzałaś z delikatnym uśmiechem na chłopaka.

   - Wiesz, to była nasza ulubiona kawiarenka – oznajmiłaś.

   - Możemy iść w inne miejsce – zaproponował szybko L.Joe.

   - Nie trzeba – pokiwałaś przecząco głową. – Specjalnie cię tutaj zabrałam.

   - Dlaczego?

   - Ta podróż pozwoliła mi pogodzić się w pełni ze śmiercią Kyunghyuna.

L.Joe nic nie odpowiedział. Domyślił się, że to jeszcze nie koniec twojej wypowiedzi. Dlatego też, wpatrywał się w ciebie w oczekiwaniu na dalsze słowa.

   - Jednak to tobie jestem najbardziej wdzięczna. Dzięki tobie mogłam to zrobić, mogę przebywać w miejscach w których przebywałam z twoim bratem. Dlatego… chciałabym ci podziękować.

   - Nie musisz, robiłem to wszystko bezinteresownie.

Spojrzałaś prosto w ciemne oczy L.Joe.

   - Może i tak, ale mam u ciebie dług.

   - Nie żartuj sobie.

   - Proszę, pozwól mi być blisko siebie – oznajmiłaś nagle.

Byunghun spoglądał na ciebie w szoku. Zapewne nie spodziewał się takich słów.

   - C-co masz na myśli? – spytał niepewnie.

Przygryzłaś nerwowo wargi, przyglądając się chłopakowi.

   - Przy tobie czuję się bezpiecznie…

L.Joe wpatrywał się w ciebie, będąc nadal w ogromnym szoku. Widząc jego reakcję, zmartwiłaś się.

   - Przepraszam, że nagle z czymś takim wyskoczyłam. Zapomnij o tym – oznajmiłaś zawstydzona.

   - Nie – usłyszałaś szybką odpowiedź.

Spojrzałaś zaskoczona na Byunghyuna, który speszony odwrócił wzrok. Odchrząknął cicho i ponownie spojrzał w twoim kierunku.

   - To nie tak, tylko naprawdę mnie tym zaskoczyłaś. Myślałem, że chcesz się ze mną pożegnać na zawsze, bo nie chcesz mieć nic wspólnego z osobami powiązanymi z Kyunghyunem. Jednakże… - tutaj uśmiechnął się pod nosem – zaskoczyłaś mnie tym, bardzo się cieszę, że nadal chcesz utrzymywać ze mną kontakt.

            Po tych słowach, zmieniliście od razu temat. Opowiedziałaś chłopakowi o swoich przygodach, pokazałaś zdjęcia. L.Joe natomiast opowiedział ci, co robił przez ten czas i co zmieniło się w jego życiu.

            Nawet nie wiedzieliście, że pół dnia spędziliście w kawiarence. Dopiero jedna z kelnerek oznajmiła wam, że zamykają już lokal i proszą o wyjście.

   - No nieźle – zaśmiałaś się, wychodząc z kawiarni.

L.Joe zamknął za sobą drzwi, również się śmiejąc.

   - Już trochę późno, może cię odprowadzę? – zaproponował.

   - Jak chcesz, mieszkam niedaleko – odparłaś.

W ciszy podążyliście w stronę twojego nowego mieszkania. Wasze wspólne, które zakupiłaś z Kyunghyunem sprzedałaś, a za resztę pieniędzy podążyłaś właśnie w tę podróż.

   - O, już jesteśmy – oznajmiłaś po dziesięciu minutach drogi.

L.Joe rozejrzał się po okolicy, poczym uśmiechnął się.

   - Pięknie, mieszkam dwie ulice dalej – odparł.

   - Naprawdę dziękuję za dzisiaj – oznajmiłaś.

   - Cała przyjemność po mojej stronie.

Po tych słowach przytulił cię na pożegnanie. Odwzajemniłaś jego uścisk. Nieświadomie potrzebowałaś takiej bliskości, potrzebowałaś tego ciepła i ramion, które się otoczyły. Przymknęłaś powieki, wtulając się w jego ramię.

   - Dziękuję – wyszeptałaś cicho, prawie niesłyszalnie.

            Z L.Joe spotykałaś się regularnie. Nawet nie masz pojęcia, kiedy stał ci się tak bliski. Od samego początku, jak go poznałaś, czułaś z nim specjalną więź. Może to była zasługa Kyunghyuna?

   - Co masz dzisiaj w planach? – spytał chłopak, który jak co tydzień, odwiedził cię w twoim mieszkaniu.

   - Chyba pójdę na miasto – odparłaś. – Umówiłam się z koleżankami z pracy.

   - Wooooow.

Spojrzałaś na chłopaka, który zrobił naprawdę zaskoczoną minę.

   - A co to za reakcja? – żachnęłaś się.

   - Naprawdę się zmieniłaś – oznajmił.

Uśmiechnęłaś się pod nosem na jego wypowiedź.

   - Raczej się nie zmieniłam, tylko powróciłam do normalności – powiedziałaś. – Poznałeś mnie w okolicznościach, że byłam w totalnej rozsypce, ale…

   - Rozumiem.

Spojrzałam na niego z delikatnym uśmiechem. I pierwsze, co zbiło cię z pantałyku było spojrzenie chłopaka. Przyglądał ci się w jakby dziwnym transie.

   - L.Joe?

Chłopak nadal ci się przyglądał, tak więc przybliżyłaś się do niego i pomachałaś mu przed nosem dłonią. Koreańczyk zamrugał parokrotnie i potrząsnął głową.

   - Dostałeś dziwnego zawiasu – zaśmiałaś się, zasłaniając usta dłonią.

   - Emm… przepraszam – mruknął lekko zawstydzony, opuszczając głowę.

Jednak zaraz potem podniósł ją i znów na ciebie spojrzał.

   - Gdzie dokładnie idziecie? – spytał.

   - Nie wiem – odparłaś, wzruszając ramionami. – Miasto to miasto, jest wiele możliwości.

   - A powiadomisz mnie?

Spojrzałaś na niego, uśmiechając się figlarnie pod nosem.

   - A cóż to, masz zamiar mnie pilnować? – zażartowałaś.

   - Właśnie tak – odparł.

L.Joe był bardzo blisko ciebie, wasze twarze dzieliło tylko kilka centymetrów. Spoglądałaś w ciemne oczy chłopaka, które nadal – chociaż już z mniejszą boleścią – przypominały ci oczy Kyunghyuna.

   - Przecież jestem twoim opiekunem, nie mogę cię tak zostawić bez opieki – mruknął.

Nie odpowiedziałaś. Przełknęłaś głośno ślinę, a serce nagle zaczęło bić mocniej. Miałaś nieodparte chęci pocałować go… Pocałować te piękne usta, które były tak blisko twoich. Które być może smakowałyby jak usta Kyunghyuna.

            I stało się. Wasze usta złączyły się. Pierw nieśmiało, niepewnie. Następnie Koreańczyk przejął inicjatywę. To było naprawdę niesamowite uczucie. Jednak nie trwało to długo. Kiedy poczułaś jego dłonie na swoich plecach, szybko ocknęłaś się i odepchnęłaś od siebie Byunghuna. Spoglądałaś na niego przerażona, dotykając swoich ust.

Jak to mogło się stać?!

            Uciekłaś jak zwykły tchórz do łazienki. Zamknęłaś drzwi na klucz i podeszłaś do umywalki. Oparłaś dłonie na umywalce, poczym niepewnie spojrzałaś w swoje odbicie. Zobaczyłaś przerażone, ale i świecące z podniecenia oczy. Policzki były zarumienione. Przymknęłaś powieki, biorąc do płuc kilka głębokich oddechów. Odkręciłaś kurek, włożyłaś pod zimny strumień swoje dłonie, a następnie opłukałaś twarz. Ponownie spojrzałaś w swoje odbicie. Dotknęłaś swoich ust.

           

Czy naprawdę ci się to podobało?

            Nie. Szybko potrząsnęłaś głową. Przecież to był L.Joe. To był tylko brat Kyunghyuna. Nie mogłaś nic do niego czuć… Prawda? Przygryzłaś wargi. Byłaś w totalnej rozsypce. Nie wiedziałaś, co o tym wszystkim sądzić.

            Podeszłaś do drzwi, dotykając klamki. Bałaś się wyjścia, bałaś się teraz zobaczyć chłopaka, który wywołał u Ciebie te dziwne uczucia. Zacisnęłaś dłoń na klamce, drugą dłonią przekręciłaś kluczyk. Pociągnęłaś drzwi ku sobie i niepewnie wychyliłaś głowę, rozglądając się. W mieszkaniu panowała cisza, spojrzałaś w stronę korytarza. Buty i kurtka L.Joe zniknęły. Odetchnęłaś z ulgą.

   - ____, co się stało? – spytała jedna z twoich koleżanek.

Spojrzałaś na nią pytająco, bawiąc się czarną słomką od kolorowego drinka.

   - Nic – odparłaś.

   - Właśnie widać, od początku jesteś jakaś nieobecna – dopowiedziała druga z dziewczyn.

Westchnęłaś cicho, spoglądając na swoje koleżanki.

   - Nic mi nie jest, naprawdę – odparłaś. – Jestem po prostu zmęczona.

Azjatki jakoś nie chciały w to uwierzyć, ale jeżeli nie chciałaś się wygadać, to postanowiły dać ci spokój.

            Myślami byłaś daleko. W głowie były tylko obrazy pocałunku. Nadal nie mogłaś dojść do tego, jak to się stało. Jak mogłaś pozwolić na taką słabość? Do tego, dobijał cie fakt, że był to brat Kyunghyuna. Z drugiej strony, sama myśl o Byunghunie powodowała dziwne uczucie w podbrzuszu. Doskonale wiesz, czym było to uczucie… A to chyba było najgorsze.

   - Ten chłopak się tutaj ciągle gapi – usłyszałaś.

Nie zareagowałaś na to. Nawet nie interesowało cię to za specjalnie. Ciągle bawiłaś się słomką, rozmyślając o pocałunku.

   - Jest słodki – skomentowała Jiyoung.

   - I patrzy ciągle na _____ - dodała z westchnieniem. – Ty to masz szczęście!

Poczułaś lekki kuksaniec w bok. Spojrzałaś z oburzeniem na koleżankę, ale ona głową pokazała w bok, gdzie miał siedzieć komentowany obserwator. Z niechęcią spojrzałaś w tamtą stronę. I jakie było twoje ogromne zdziwienie, kiedy zobaczyłaś L.Joe. Nawet nie krył się z tym, że odwzajemniłaś jego spojrzenie. Spoglądał na ciebie, świdrował wzrokiem, a to tylko potęgowało uczucie ciepła w podbrzuszu. Zarumieniona odwróciłaś wzrok.

   - _____?

   - Od kiedy tak bardzo zawstydzasz się płcią przeciwną?

   - Uh, nieważne – mruknęłaś.

Miałaś tylko nadzieję, że chłopak szybko sobie pójdzie. Trochę zawstydzała cię jego obecność.  I dlaczego musiał tak na ciebie się gapić? To było stresujące.

   - Omo, on tutaj idzie!

Kiedy to usłyszałaś, szybko podniosłaś wzrok i to chyba był błąd. Byunghun przystanął przy waszym stoliku. Spoglądał wprost w twoją stronę, mając poważną minę.

   - _____, możemy porozmawiać?

   - Znasz go? – usłyszałaś zdziwienie w głosie swojej koleżanki.

Jednak zignorowałaś ją. Jedynie co, to kiwnęłaś na potwierdzenie głową i wstałaś, wychodząc z loży. Stanęłaś obok Koreańczyka, który pokazał ci gestem dłoni na drzwi wejściowe. Skierowałaś się w tamtą stronę, a chłopak za tobą. Wyszliście na zewnątrz, od razu skrzyżowałaś ręce na wysokości piersi. Denerwowałaś się tą sytuacją.

   - Może się przejdziemy? – zaproponował.

   - Dobrze.

Przeszliście kilka kroków, kiedy to chłopak odezwał się pierwszy.

   - Przepraszam.

Przystanęłaś i spojrzałaś na Koreańczyka, który również to zrobił.

   - Wiem, że nie powinienem tego robić, ale nie potrafiłem inaczej.

   - Nic się takiego nie stało – odparłaś cicho.

   - Nie mów tak.

Podniosłaś zaskoczona głowę. L.Joe zrobił krok w twoją stronę i pochylił się. Mimo że był niski, to byłaś jeszcze niższa od niego. Jego smutne, pełne pasji oczy mówiły wszystko.

   - Jesteś dla mnie ważna. Nie chcę abyś potraktowała to, jako jednorazowej przygody, bo tego nie chcę. Lubię cię, _____ – wyznał w końcu.

Nie. Dlaczego musiał ci to powiedzieć?! To jeszcze pogorszy sytuację.

   - Ja…

Sama nie wiedziałaś, co czułaś do chłopaka. Nie byłaś tego pewna, a może bałaś się tego uczucia? Może bałaś się tego, że znów stracisz kogoś bliskiego? Czy to cię właśnie blokowało? A może to był fakt, że L.Joe był bratem Kyunghyuna? Naprawdę byłaś w tym wszystkim pogubiona.

   - Wiem, że to głupia sytuacja. Wiem, że nadal w twoim sercu jest Kyunghyun, a ja jestem jego bratem, ale… on sam chciał, abyś była szczęśliwa.

Nie wiedziałaś, co odpowiedzieć. Spoglądałaś na chłopaka, nie będąc pewna swoich uczuć.

   - Daj mi czas – poprosiłaś.

   - Dam ci go, tylko proszę, przemyśl to dobrze – złapał cię za dłoń i ścisnął ją, spoglądając nadal w twoje oczy.

            Minęło kilka dni. Intensywnie myślałaś o ostatnich zdarzeniach w twoim życiu. Twoja głowa była pełna myśli o L.Joe. Po kolei przypominałaś sobie całą znajomość z chłopakiem, jak ci pomógł i był przy tobie w najgorszych chwilach. Widział cię niewyspaną, bez makijażu, z podpuchniętymi oczami, w starym dresie. Nadal myślał o tobie dobrze.

            Po chwili przypomniałaś sobie całą rozmowę z chłopakiem, kiedy spotkaliście się przypadkowo na cmentarzu, w rocznicę śmierci Kyunghyuna.

„Proszę, pozwól mi być blisko siebie”.

To były twoje słowa. Naprawdę pragnęłaś, aby chłopak był blisko ciebie, bo czułaś się przy nim dobrze. Bezpiecznie.

            Wstałaś od stolika kuchennego i podeszłaś do okna, trzymając w dłoni telefon. Doskonale wiedziałaś co zrobić i jaka była twoja decyzja. Odblokowałaś telefon i weszłaś w kontakty. Odnalazłaś numer L.Joe z jego zdjęciem. Wzięłaś głęboki oddech i nacisnęłaś zieloną słuchawkę.

Po trzech sygnałach usłyszałaś głos Koreańczyka.

   - Możemy się spotkać?

Umówiliście się w parku. To tam miała zapaść twoja ostateczna decyzja. Jaka ona będzie? To już będzie Twoja osobista decyzja, Czytelniku.

~*~

Dla Love Lali :) 

Mam nadzieję, że zakończenie Wam odpowiada. Nie miałam zbytnio pomysłu jak zakończyć, to postanowiłam dać Wam wolną wolę. ^^ 

 Jest postęp! Drugi scenariusz w ciągu miesiąca, a trzeci w połowie napisany. Jestem z siebie dumna, chociaż powinnam się uczyć... No nic, nie można marnować weny.