Minwoo: "Ulotne szczęście"

            Czy nie każda dziewczynka marzy o swoim księciu na białym koniu? Księciu, który uratuje ją z wieży, romantycznym pocałunkiem by wybudzić ją z długowiecznego snu, bądź po prostu przyniesie kryształowy pantofelek i diametralnie zmieni jej życie.

            Od dziecka wierzyłaś w to, że każdy człowiek na ziemi posiada swoją „bratnią duszę”. Że każdy jest komuś przeznaczony. Każdy ma swojego partnera życiowego i nikt nigdy nie pozostanie samotny.

            Byłaś niepoprawną romantyczką, która w to wierzyła. Wierzyłaś również w miłość od pierwszego wejrzenia. Mogłoby się wydawać to głupie, ale naprawdę doznałaś tego uczucia. A przynajmniej, tak by się wydawało.

            Czułaś, że twoją „bratnią duszą” jest właśnie Minwoo. Spotykałaś się z nim od kilku tygodni, ale doskonale czułaś, że to jest właśnie to! Uwielbiałaś w nim wszystko: włosy, oczy, usta, te słodkie policzki, uśmiech, wspaniałe ciało, głos. Wszystko w nim było cudowne. I mogłaś to powtarzać w kółko – przez co twoi znajomi boleśnie to odczuli. Praktycznie nie chcieli się z tobą spotykać, bo twoim jedynym tematem mógł być Minwoo. Ewentualnie nie słuchałaś, co inni do ciebie mówili, bo byłaś zbyt zajęta wymienianiem smsów ze swoim chłopakiem.

            Chociaż…

            Oficjalnie nie potwierdziliście, że jesteście ze sobą. Było trzymanie za rękę, były romantyczne randki, były różnego typu pocałunki. Czyż to nie samoistnie tworzy związek? Uśmiechnęłaś się na samą myśl o tym, spoglądając dodatkowo na zdjęcie w swoim telefonie, na którym widniałaś ty i Minwoo z jakiegoś wypadu na miasto ze znajomymi.

   - O nie… – jęknęła twoja przyjaciółka, kiedy zobaczyła tylko jak uśmiechasz się do telefonu.

   - No co? – spytałaś oburzona i od razu odsunęłaś od siebie urządzenie.

   - Ustalmy jedno – oznajmiła, siadając naprzeciwko.

Spojrzałaś na nią pytająco.

   - Dzisiaj nie wspominasz ani słówkiem o Minwoo, a… - tutaj zrobiła małą pauzę i zaraz potem sięgnęła po twój telefon i zabrała go.

   - Co ty..? – chciałaś odebrać jej swoją własność, ale szybko schowała urządzenie do swojej torebki.

   - Kochana, jeśli jesteś ze mną, to nie ma żadnego wirtualnego romansowania z Minwoo – oznajmiła poważnie, na co się oburzyłaś jeszcze bardziej.

Jednak żadne prośby, błagania i szantaże nie pomogły. Musiałaś przez te kilka godzin wytrzymać bez swojego… chłopaka.

   - Wreszcie! Ileż można na ciebie czekać? – oznajmił Minwoo, kiedy spotkaliście się.

   - Hej, to tylko dwie minuty spóźnienia! – oburzyłaś się.

Chłopak w odpowiedzi zaśmiał się, a następnie przytulił na powitanie i dał słodkiego całusa w policzek.

   - To gdzie idziemy? – spytałaś.

   - W sumie to nie wiem, może się przejdziemy? – zaproponował.

Nigdy nic nie planowaliście naprzód. Zawsze wymyślaliście na poczekaniu, gdzie można byłoby spędzić ten czas i w jaki sposób. I uwielbiałaś to.

   - Dobrze – odparłaś.

Po twojej zgodzie, ruszyliście przed siebie. Było trochę chłodno, ponieważ panowała teraz późna jesień. Nienawidziłaś tego okresu, ale nie mogłaś nic na to poradzić. Przybliżyłaś się do Minwoo, bo myślałaś, że dzięki temu będzie ci trochę cieplej, ale niestety tak nie było.

   - Zimno ci? – spytał zmartwiony chłopak, widząc twoją postawę.

   - Tak trochę – odparłaś. – Ale to mi nie przeszkadza w spacerze – dodałaś szybko.

Minwoo zaśmiał się cicho, słysząc ostatnie zdanie. Następnie bez żadnych zbędnych słów objął cię i przyciągnął bliżej siebie. Zaskoczył cię takim nagłym zachowaniem. Jednak spodobało ci się. Z uśmiechem odwzajemniłaś uścisk. Był taki ciepły, a do tego tak ładnie pachniał. Przymknęłaś powieki, wtulając twarz w czarną kurtkę chłopaka.

   - Zakochańce! – oznajmiła wesoło Miyoung, która zawitała do waszego ulubionej knajpki.

   - Jakie znów zakochańce? – żachnęłaś się.

Minwoo natomiast odpowiedział śmiechem, następnie objął cię mocniej i pocałował czule w policzek.

   - I jak ja mam z wami tu siedzieć sama przez tę godzinę? – mruknęła koleżanka, siadając naprzeciwko was.

   - Och, już tak nie narzekaj – odparłaś.

   - No jasne, czuję się przy was jak jakaś przyzwoitka – mruknęła, poczym wyciągnęła z torebki telefon i położyła go na stolik, oglądając przy tym godzinę. – Jeszcze tylko 56 minut.

   - Yah, przestań! – powiedziałaś głośno.

Minwoo nie skomentował tego, tylko ze śmiechem oparł się o wygodną kanapę.

   - A ty się nie śmiej – mruknęłaś zła i uderzyłaś chłopaka w nogę pięścią.

Koreańczyk automatycznie złapał się w to miejsce.

   - Znamy się tak krótko, a ty już mnie bijesz? – poskarżył się udając zbulwersowanego.

Spojrzałaś na niego kątem oka, wzruszając ramionami.

   - Ktoś musi – odparłaś.

   - Ja ci zaraz dam – mruknął pod nosem.

Zaraz potem chwycił cię mocno w pasie, przez co pisnęłaś głośno. To spowodowało, że każda para oczu w pomieszczeniu spojrzała w waszą stronę. Minwoo jednak się tym nie przejął zbytnio, tylko mocniej cię ścisnął.

   - P-puść, bo wszyscy patrzą – powiedziałaś lekko zaczerwieniona.

   - Ty to zaczęłaś – wyszeptał ci do ucha.

   - Ludzie… - jęknęła twoja przyjaciółka, widząc was.

Jednak nie mówiła tego, dlatego że jej się to nie podobało. Było wręcz przeciwnie. Cieszyła się waszym szczęściem. Robiła tylko to, co przeważnie robią przyjaciółki – dokuczała ci.

   - Nie popuszczę ci tego łatwo – oznajmił Minwoo, kiedy usłyszał głos twojej przyjaciółki. Rozluźnił uścisk, ale nadal cię trzymał. – Poczekaj aż będziemy sami.

Słysząc te słowa poczerwieniałaś mocno. Mimo że wiedziałaś, że chłopak nie miał nic takiego na myśli, to wyobraźnia sama zadziałała.

   - I tak się nie boję – burknęłaś cicho, wyrywając się z uścisku chłopaka.

Minwoo spojrzał na ciebie uśmiechając się figlarnie.

   - Nie byłbym tego taki pewien – odparł.

   - Ludzieeee, ja tu nadal jestem! – oznajmiła Miyoung, machając dłonią i patrząc na was, jak na niedorozwojów.

   - To wszystko przez niego – odparłaś, pokazując oskarżycielsko na chłopaka.

   - Pewnie, wszystko na mnie.

   - Nigdy więcej nie zostaje z wami sama! – oznajmiła z powagą w głosie dziewczyna. – Normalnie tylko wstyd przynosicie.

Zaraz potem cała wasza trójka zaśmiała się i zaczęliście już w miarę normalną konwersację. Po kilku minutach również przyszli inni wasi wspólni znajomi.

            Tamten dzień mogłaś nazwać jednym z lepszych. W sumie, wszystkie godziny spędzone z Minwoo były najlepsze i miałaś nadzieję, że będzie ich coraz więcej.

To było jednak naiwne…

  

            Spoglądałaś na swój telefon, a raczej na wiadomość jaką przysłał ci Minwoo. Nie widzieliście się od ponad dwóch tygodni, chociaż wcześniej też rzadko się widywaliście z różnych obustronnych powodów. Jednak nie to cię najbardziej martwiło. Od kilku dni wasz kontakt jakby… urywał się. Niegdyś potrafiłaś pisać z nim od rana do wieczora, a teraz było tylko kilka (pustych) wiadomości, żadnych słodkich esemesów na dobranoc.

            Po raz dziesiąty zajrzałaś do skrzynki odbiorczej, czytając wiadomość od chłopaka, a brzmiała ona:

„Dzisiaj nie dam rady, w weekend również. Innym razem, odezwę się. ;)”

            Zabolało. Naprawdę zabolało, a tylko dlatego, że już drugi raz dostajesz podobną wiadomość. Z ogromnym westchnięciem, odłożyłaś urządzenie na biurko. Złapałaś za swój laptop i od razu puściłaś sobie swoja specjalną play listę na deszczowe dni.

            Czekałaś na ławce w parku. Czekałaś, nie przejmując się zimnem ani sypiącym śniegiem. Miałaś dość tej ciszy i bezczynności. Skuliłaś się jeszcze bardziej, kiedy nadszedł większy podmuch wiatru. Ścisnęłaś dłonie w piąstki, pocierając je o siebie.

            Czekałaś tu już z ponad dziesięć minut. Minwoo powinien za niedługo tędy przechodzić, bo kończył o tej godzinie zajęcia. A to była jedyna droga prowadząca do jego domu, więc musiałaś go spotkać.

            Po chwili twoim oczom ukazała się znajoma sylwetka. Minwoo szedł szybkim krokiem. Zapewne pragnął jak najszybciej znaleźć się w domu. Ty również o tym marzyłaś, ale ważniejsza dla ciebie była ta sprawa. Musiałaś sobie to wyjaśnić z chłopakiem, bo mogłaś przez to oszaleć.

            Szybko zerwałaś się z ławki i stanęłaś na środku drogi. Chłopak widząc przeszkodę, przystanął i podniósł delikatnie głowę. Kiedy zobaczył twoją osobę – miałaś wrażenie - przeraził się.

   - H..hej – mruknęłaś, pociągając nosem.

Będziesz chora. Czułaś to już.

   - Co ty tu robisz? – spytał zaskoczony, wyjmując słuchawki z uszu.

   - Chciałam z tobą porozmawiać.

Minwoo odwrócił nerwowo wzrok. Nie odpowiedział, a ty również już nie wiedziałaś, co powiedzieć. Poza tym… on nawet nie przywitał się z tobą. Nie przytulił na powitanie. Nie pocałował słodko ani w czoło, ani w policzek.

Pragnęłaś tego, ale chyba się obejdzie bez tego.

   - _____, ja… przepraszam cię – usłyszałaś.

   - Co masz na myśli? O co w tym wszystkim chodzi?

   - Mi naprawdę zależy na Tobie, jesteś piękna, dobrze mi się z tobą gada i pisze…

   - Ale? – przerwałaś mu, spoglądając na niego, a tym samym próbując powstrzymać łzy.

   - Ale… - Minwoo westchnął cicho i zrobił mały krok w twoją stronę. – Nie mogę, po prostu nie mogę się przełamać.

   - Czego się boisz? Przecież jeśli ci zależy, to powinieneś…

   - To zaufanie, _____ - wciął ci się w zdanie. – Mówiłem ci o tym, że nie potrafię z nikim być.

   - Więc przez jedną głupią dziewczynę chcesz to wszystko zniszczyć między nami?! – wybuchłaś.

Naprawdę nie mogłaś uwierzyć, że on… on chce z tobą zerwać? Ale czy byliście razem?

   - _____.

Minwoo szybko objął cię, obawiając się, że mu się tu rozpłaczesz. To było i tak nieuniknione. Jednak nie protestowałaś. To mógł być przecież ostatni raz, kiedy chłopak przytula cię do siebie. Uśmiechnęłaś się krzywo. Czyż to nie było śmieszne? Przytulasz go najprawdopodobniej ostatni raz, a cieszysz się z tego? Czy może byłaś po prostu stęskniona za jego bliskością.

   - Nie chcę cię skrzywdzić, boję się tego, że jeśli spróbujemy i nie dam rady, to zranię cię mocniej.

   - Już to zrobiłeś – wyszeptałaś cicho.

Chłopak odsunął się, spoglądając na ciebie. Wyciągnął swoją dłoń w twoją stronę i delikatnie wytarł łzy spływające po twoich zarumienionych od zimna policzka.

   - Przepraszam – po raz drugi usłyszałaś przeprosiny, które i tak nic ci nie dadzą.

Wywołują tylko większy ból. 

   - Więc dlaczego… dlaczego zrobiłeś mi nadzieje?! – wykrzyczałaś.

Minwoo nie odpowiedział. Sam nie znał odpowiedzi na to pytanie.

   - Nie chciałem aby tak wyszło, naprawdę myślałem, że… że dam radę.

Nie skomentowałaś tego. Stałaś w tym jednym miejscu i drżałaś z zimna, jak i z nadchodzących spazmów płaczu.

   - _____, proszę, wróć do domu, nie chcę abyś się rozchorowała.

   - A co cię to obchodzi, co się ze mną stanie? – mruknęłaś chłodno, ocierając tym razem sama swoje oczy.

Minwoo spojrzał na ciebie z niejakim bólem w oczach. Chciał coś powiedzieć, ale zbytnio nie miał pojęcia co.

   - Będę się martwił, ponieważ… nie jesteś mi obojętna.

   - Gdybym nie była ci obojętna, to spróbowałbyś. Nie pozwoliłbyś, abym przez ciebie teraz płakała. Jedno wyklucza drugie.  

   - Przepraszam.

   - Duuuupek.

   - Nie. – wyszeptałaś cicho.

Zacisnęłaś oczy, usta i pięści. Ból psychiczny był nie do zniesienia. Pustka w głowie, w żołądku, w sercu… Dusza płakała, serce było rozerwane na strzępki. Normalna reakcja po zranieniu i odrzuceniu.

   - Bronisz go? – zadrwiła twoja siostra.

   - To nie tak, ale…

   - Dupek.

Nie odpowiedziałaś już. Wyjęłaś kolejną chusteczkę i otarłaś oczy, które były spuchnięte od płaczu.

   - Ja bym go nie nazywał dupkiem – wtrącił twój starszy brat, który również o wszystkim wiedział.

Twoja siostra spojrzała na niego jak na idiotę, a ty ze zdziwieniem. Nie spodziewałaś się tego, że twój brat będzie go bronił. Przecież przez niego płaczesz!

   - Chłopak ma dopiero dwadzieścia lat, co to jest? On jeszcze nie jest gotowy na poważny związek, daj mu czas…

   - I ma czekać na niego do usranej śmierci jak wielce chłopczyk się zastanowi? – zadrwiła siostrzyczka.

   - Jeśli tak ma być – chłopak wzruszył ramionami i od razu dostał poduszką w głowę.

Spojrzałaś na swoją dwójkę rodzeństwa z politowaniem. I oni mieli być starsi od ciebie? Zachowywali się gorzej niż pięcioletnie dzieci. Jednak za to ich kochałaś. Mimo sprzecznych słów – obydwoje mieli racje. Minwoo był dupkiem, który cię zranił. Jednak, z drugiej strony – może on naprawdę nie dojrzał do związku?

   - _____.

Spojrzałaś na swoje rodzeństwo, które przestało się kłócić, a teraz stało przy tobie.

   - Nie martw się, znajdziesz kogoś lepszego.

   - A on jeszcze pożałuje tego, kogo stracił.

Tylko, że ty pragnęłaś jedynie Minwoo…

~*~

Dla Paradise :) 

Powracam. Z jednym scenariuszem i nie wiem na jak długo, ale mam nadzieję, że w wakacje dostanę jakiegoś kopa i weny, to coś się uda znów dodać. :) 

Druga sprawa: scenariusz. Wiem, że zakończony jest, jak... jest. Jakby niedokończony, ale taki był zamiar. Bez happy endu, bo tak w życiu też bywa. Oczywiście, nie chciałam z Minwoo robić jakiegoś chama czy dupka, który zostawia naszą bohaterkę, ale jego wiek pasował właśnie do takiego niezdecydowania, chociaż i zdarza się takie również u starszych osób. 

Również chciałabym podziękować pewnym osobom, dzięki którym dostałam wenę i nie porzuciłam bloga:

Angie - nasze częstsze rozmowy naprawdę mi pomogły. Lekkie fazy i rozmowy na temat kpopu, to była ogromna odskocznia od mojej rzeczywistości. Tego właśnie potrzebowałam. Możesz być z siebie dumna. :D 

HyunAh Kim - zawsze wiesz, jak odpowiednio dobrać słowa, podnieść na duchu i zmotywować. Dziękuję za każdy komentarz pozostawiony na moim blogu. :) 

Dakishimete - mimo tego, że nie interesujesz się tematyką o której piszę, to Twoje komentarze są naprawdę dla mnie dużą motywacją. Jestem Ci za to bardzo wdzięczna i przepraszam za zaległości na Twoim blogu. Nadrobię to. :)